DH-115 Vampire
De Havilland Vampire
Drugi odrzutowiec brytyjskiego RAF-u
De Havilland Vampire był drugim w historii brytyjskim odrzutowcem, zaprojektowanym pod koniec II wojny światowej. Podobnie jak w samolocie Mosquito, kadłub skonstruowano ze sklejki i balsy – reszta konstrukcji opierała się na aluminium.Prezentowany na zdjęciach egzemplarz to wersja szkolna DH-115 VAMPIRE T.Mk 11 (VZ550) znajdująca się w zbiorach muzeum lotnictwa na Malcie.
Dwuosobowy nocny myśliwiec, DH113 NF Mk.10, powstawał początkowo jako prywatna inicjatywa firmy i wszedł do służby pod koniec 1951 roku w 25 dywizjonie w West Malling. Pilot i operator radaru siedzieli obok siebie na zwykłych fotelach. Ten sukces zachęcił wytwórnię do podjęcia prac nad dwuosobowym samolotem szkolnym DH 115 z podwójnymi sterami i fotelami wyrzucanymi. Prototyp wystartował w listopadzie 1950 roku, a pierwsze egzemplarze seryjne dostarczono na początku 1952 roku do szkół lotniczych w Weston Zoyland i Valley. Napęd samolotu stanowi jeden silnik De Havilland Goblin 35 o ciągu 1585 kg. Prędkość maksymalna wynosi 885 km/h, maksymalny pułap 12 200 m a zasięg to 1370 km.
W 1956 roku T.Mk 11 stał się standardowym samolotem szkolenia podstawowego w RAF, przez pewien okres będąc najliczniejszym typem samolotu używanego przez Brytyjczyków. Produkcja zamknęła się liczbą 731 egzemplarzy, w tym 530 dla Wielkiej Brytanii. Pozostałe (oznaczone T.Mk 55) wyeksportowano do 19 różnych państw. Piętnaście samolotów służyło w Szwajcarskich Siłach Powietrznych do roku 1990.
Znajdujący się w Maltańskim muzeum egzemplarz o numerze VZ550 pozyskano dzięki staraniom Malta Aviation Society, po odnowieniu przez członków Malta Historic Aircraft Preservation Group. Samolot ten użytkowano w wielu jednostkach szkolnych, początkowo w bazie RAF w Valley, a następnie w Driffield. Po wycofaniu ze służby w roku 1966 samolot został zakonserwowany. Ze względu na to, że używana przez RAF wersja T. Mk 11 była identyczna z używaną przez Royal Navy T. Mk.22, zdecydowano że samolot zostanie odrestaurowany jako HF-599, który do 1965 roku służył na Malcie w 750 Naval Air Squadron, bazującym na lotnisku Hal Far (noszącym wówczas wojskową nazwę HMS Falcon).
W samolocie zamontowano dwa fotele Martin Baker Mk.3B z automatyczną sekwencją czynności w czasie katapultowania.
Samolot mimo łatwości w pilotażu trudno wychodził z korkociągu co spowodowało przeprojektowanie wersji szkolnej. Wydłużono do przodu usterzenie pionowe, dodając charakterystyczne płetwy, a likwidując kroplowe owiewki u nasady statecznika poziomego.
Na zdjęciu widzimy opuszczone wewnętrzne i zewnętrzne klapy.
Na prawym fotelu siedział instruktor.
Na górnym zdjęciu wlot powietrza do silnika.
Silnik Goblin 35 był konstrukcją własną De Havillanda. Miał sprężarkę odśrodkową i szesnaście dzbanowych komór spalania. W przeciwieństwie do amerykańskich silników odrzutowych , pracował na nafcie. Wewnętrzny zapas paliwa wynosił 1499 litrów, z możliwością przenoszenia na zewnętrznych zaczepach dodatkowych zbiorników paliwa po 454 litry.
W wersji bojowej wokół wnęki podwozia umieszczano uzbrojenie złożone z czterech działek kal. 20mm z zapasem 125 naboi na działko.
Płat trapezowy na krawędzi spływu posiadał szczelinowe lotki , a pomiędzy lotkami i zewnętrznymi sekcjami klap zamontowano ciekawe hamulce aerodynamiczne. Wychylały się one do góry.
Vampire był samolotem niezwykle prostym w eksploatacji i w pilotażu, bezpiecznym, a zarazem pozwalającym bezproblemowo przejść jednostkom RAF-u na napęd odrzutowy.
Drugi odrzutowiec brytyjskiego RAF-u
De Havilland Vampire był drugim w historii brytyjskim odrzutowcem, zaprojektowanym pod koniec II wojny światowej. Podobnie jak w samolocie Mosquito, kadłub skonstruowano ze sklejki i balsy – reszta konstrukcji opierała się na aluminium.Prezentowany na zdjęciach egzemplarz to wersja szkolna DH-115 VAMPIRE T.Mk 11 (VZ550) znajdująca się w zbiorach muzeum lotnictwa na Malcie.
Dwuosobowy nocny myśliwiec, DH113 NF Mk.10, powstawał początkowo jako prywatna inicjatywa firmy i wszedł do służby pod koniec 1951 roku w 25 dywizjonie w West Malling. Pilot i operator radaru siedzieli obok siebie na zwykłych fotelach. Ten sukces zachęcił wytwórnię do podjęcia prac nad dwuosobowym samolotem szkolnym DH 115 z podwójnymi sterami i fotelami wyrzucanymi. Prototyp wystartował w listopadzie 1950 roku, a pierwsze egzemplarze seryjne dostarczono na początku 1952 roku do szkół lotniczych w Weston Zoyland i Valley. Napęd samolotu stanowi jeden silnik De Havilland Goblin 35 o ciągu 1585 kg. Prędkość maksymalna wynosi 885 km/h, maksymalny pułap 12 200 m a zasięg to 1370 km.
W 1956 roku T.Mk 11 stał się standardowym samolotem szkolenia podstawowego w RAF, przez pewien okres będąc najliczniejszym typem samolotu używanego przez Brytyjczyków. Produkcja zamknęła się liczbą 731 egzemplarzy, w tym 530 dla Wielkiej Brytanii. Pozostałe (oznaczone T.Mk 55) wyeksportowano do 19 różnych państw. Piętnaście samolotów służyło w Szwajcarskich Siłach Powietrznych do roku 1990.
Znajdujący się w Maltańskim muzeum egzemplarz o numerze VZ550 pozyskano dzięki staraniom Malta Aviation Society, po odnowieniu przez członków Malta Historic Aircraft Preservation Group. Samolot ten użytkowano w wielu jednostkach szkolnych, początkowo w bazie RAF w Valley, a następnie w Driffield. Po wycofaniu ze służby w roku 1966 samolot został zakonserwowany. Ze względu na to, że używana przez RAF wersja T. Mk 11 była identyczna z używaną przez Royal Navy T. Mk.22, zdecydowano że samolot zostanie odrestaurowany jako HF-599, który do 1965 roku służył na Malcie w 750 Naval Air Squadron, bazującym na lotnisku Hal Far (noszącym wówczas wojskową nazwę HMS Falcon).
W samolocie zamontowano dwa fotele Martin Baker Mk.3B z automatyczną sekwencją czynności w czasie katapultowania.
Samolot mimo łatwości w pilotażu trudno wychodził z korkociągu co spowodowało przeprojektowanie wersji szkolnej. Wydłużono do przodu usterzenie pionowe, dodając charakterystyczne płetwy, a likwidując kroplowe owiewki u nasady statecznika poziomego.
Na zdjęciu widzimy opuszczone wewnętrzne i zewnętrzne klapy.
Na prawym fotelu siedział instruktor.
Na górnym zdjęciu wlot powietrza do silnika.
Silnik Goblin 35 był konstrukcją własną De Havillanda. Miał sprężarkę odśrodkową i szesnaście dzbanowych komór spalania. W przeciwieństwie do amerykańskich silników odrzutowych , pracował na nafcie. Wewnętrzny zapas paliwa wynosił 1499 litrów, z możliwością przenoszenia na zewnętrznych zaczepach dodatkowych zbiorników paliwa po 454 litry.
W wersji bojowej wokół wnęki podwozia umieszczano uzbrojenie złożone z czterech działek kal. 20mm z zapasem 125 naboi na działko.
Płat trapezowy na krawędzi spływu posiadał szczelinowe lotki , a pomiędzy lotkami i zewnętrznymi sekcjami klap zamontowano ciekawe hamulce aerodynamiczne. Wychylały się one do góry.
Vampire był samolotem niezwykle prostym w eksploatacji i w pilotażu, bezpiecznym, a zarazem pozwalającym bezproblemowo przejść jednostkom RAF-u na napęd odrzutowy.