Tu-154 B-2 "pod lupą"
TUPOLEW Tu-154 B-2
Węgierskich linii lotniczych Malev HA-LCG
Samolot wyprodukowano w 1975 roku, a ostatni lot odbył się w 1992 roku. Samolot w czasie swej prawie siedemnastoletniej eksploatacji wylatał 21554 godzin, czyli średnio 108 godzin w miesiącu, wykonując średnio 16 rejsów w tygodniu o średniej długości 1.6 godziny, doprawdy imponujący wynik!
Projektowanie samolotu rozpoczęto w połowie lat 60-tych chcąc przede wszystkim zastąpić nim starzejące się Tu-104, Ił-18 i An-10. Wzorcem do naśladowania był Boeing B-727, ale radzieccy konstruktorzy poszli dalej, ich samolot latał szybciej, wyżej i dalej.Stworzono samolot, który na długie lata stał się podstawowym typem używanym w Aerofłocie i był eksportowany do wielu krajów. Tu-154 w przeciwieństwie do poprzednich pasażerów Tupolewa, od początku konstruowania nie miał wojskowych analogów. Poprzednie konstrukcje czyli Tu-104 i Tu-114 wywodziły się konstrukcyjnie z bombowców Tupolewa, Tu-16 i Tu-95. Niestety ten typ samolotu stał się negatywnym "bohaterem" w Polsce za sprawą katastrofy "Smoleńskiej" w której uczestniczył samolot Tu-154M 101.
Maszyna powstała przy współpracy z Francuzami, co pozytywnie odbiło się na wprowadzeniu bogato zmechanizowanego skrzydła i zastosowaniu automatycznego układu sterowania firmy Thomson-CSF(w radzieckiej terminologii ABSU- automatyczny pokładowy system sterowania). Prędkość maksymalna i przelotowa dochodząca do 950 km/h, wysokość lotu dochodząca do 12000 metrów i zasięg lotu 3500 km czyniło z tej maszyny nowoczesny środek transportu lat 70-tych i 80-tych XX wieku.
Osłona dziobu kryje antenę radaru.
Skrzydło samolotu ( powierzchnia 180 m kw.)posiada klapy przednie(skrzela), cztery sekcje interceptorów (hamulce aerodynamiczne), trójsekcyjne klapy . Centralna część skrzydła (centropłat)do której zamocowane są odejmowalne części skrzydeł zbudowana jest bardzo solidnie , niestety nasza "101" trafiła w brzozę końcówką skrzydła.
Widok na gondole silnikowe, wyjście awaryjne i luk bagażowy.
Statecznik pionowy zakończony przestawialnym na czas startu i lądowania stabilizatorem ze sterem wysokości.
Podwozie samolotu zaprojektowano dla użytkowania z kiepskich lądowisk, obniżono nacisk na podłoże i zastosowano miękką amortyzację podwozia.
Napęd stanowią trzy silniki Kuzniecowa NK-8-2U o maksymalnym ciągu 10500 KG.Silniki były niezawodne lecz niestety paliwożerne i hałaśliwe. W raporcie Portu Lotniczego we Frankfurcie nad Menem z 1992 roku samoloty B-727 i Tu-154 B-2 przekraczają normy hałasu . Modyfikacja samolotu Tu-154M (n.p. nasze rządowe "tutki") posiadała silniki D-30 znacznie cichsze i mniej paliwożerne. Zużycie paliwa wynosi ok. 6-7 ton nafty na godzinę lotu.
W drugiej połowie lat osiemdziesiątych Polskie Linie Lotnicze LOT dzierżawiły od Aerofłotu trzy samoloty Tu-154 B-2, w oparciu o własny personel latający , natomiast obsługę techniczną stanowili Rosjanie. Samoloty były intensywnie eksploatowane (ok. 200 godzin miesięcznie na samolot). Następnie zakupiono wersję Tu-154M w ilości kilkunastu egzemplarzy.
Załogę samolotu stanowią I pilot , II pilot,nawigator siedzący po środku i technik pokładowy (w Rosji zwany bordinżynierem)
Bogate jest wyposażenie radiowo- nawigacyjne zgrupowane w kompleksie NPK-154 umożliwiające lot w pełni automatyczny po trasie i lądowanie w I kat. ILS..
Start samolotu z maksymalną masą 98 t z otwartymi przednimi klapami i klapami ustawionymi na 28 stopni przebiega przy prędkości V= 280 km/h. Wysokość przelotową 10800 metrów samolot osiąga po 22 minutach od wzlotu, zużywając na to 4100 kg paliwa.
W centralnej części ekran radaru.
Technik pokładowy siedzi bokiem do kierunku lotu i nadzoruje systemy silnikowe, paliwowe, i inne
Pilotowanie "tutki" to praca zespołowa czterech członków załogi, którzy współpracują i kontrolują się wzajemnie co stanowi o bezpieczeństwie lotów. Elektronika i automatyka współczesnych samolotów pozwoliła na redukcję załóg, co nie umniejsza faktu , że doświadczona załoga "tutki" w każdych warunkach bezpiecznie pilotowała samolot.
Popielniczka przed wejściem do kabiny pilotów.
Część pasażerska z fotelami umieszczonymi w układzie 3 + 3 w ilości 158 (trzyklasowa) lub w wersji ekonomicznej 180 foteli.
Fotele wygodne, dużo miejsca na nogi i stosunkowo duże okna o wiele większe niż w B-737 , w którym okno ma wielkość kartki papieru A4
Część kuchenna, czyli królestwo stewek.
Mechanizmy otwierania drzwi, od wewnątrz i od zewnątrz.
Podsumowując, był to samolot bardzo udany i konstrukcyjnie nowoczesny. Poza tym według mnie i innych niewątpliwie piękny. Szkoda, że w naszym kraju okrył się złą sławą, ale czy samochody winimy za wypadki na drogach? 
P.S.
Na dzień dzisiejszy(kwiecień 2012 r.) na Świecie zarejestrowanych jest w stanie nadającym się do lotu 13 egzemplarzy Tu-154 B-2. Głównie w lotnictwie wojskowym Rosji(WWS Rosja)
Węgierskich linii lotniczych Malev HA-LCG
Samolot wyprodukowano w 1975 roku, a ostatni lot odbył się w 1992 roku. Samolot w czasie swej prawie siedemnastoletniej eksploatacji wylatał 21554 godzin, czyli średnio 108 godzin w miesiącu, wykonując średnio 16 rejsów w tygodniu o średniej długości 1.6 godziny, doprawdy imponujący wynik!
Projektowanie samolotu rozpoczęto w połowie lat 60-tych chcąc przede wszystkim zastąpić nim starzejące się Tu-104, Ił-18 i An-10. Wzorcem do naśladowania był Boeing B-727, ale radzieccy konstruktorzy poszli dalej, ich samolot latał szybciej, wyżej i dalej.Stworzono samolot, który na długie lata stał się podstawowym typem używanym w Aerofłocie i był eksportowany do wielu krajów. Tu-154 w przeciwieństwie do poprzednich pasażerów Tupolewa, od początku konstruowania nie miał wojskowych analogów. Poprzednie konstrukcje czyli Tu-104 i Tu-114 wywodziły się konstrukcyjnie z bombowców Tupolewa, Tu-16 i Tu-95. Niestety ten typ samolotu stał się negatywnym "bohaterem" w Polsce za sprawą katastrofy "Smoleńskiej" w której uczestniczył samolot Tu-154M 101.
Maszyna powstała przy współpracy z Francuzami, co pozytywnie odbiło się na wprowadzeniu bogato zmechanizowanego skrzydła i zastosowaniu automatycznego układu sterowania firmy Thomson-CSF(w radzieckiej terminologii ABSU- automatyczny pokładowy system sterowania). Prędkość maksymalna i przelotowa dochodząca do 950 km/h, wysokość lotu dochodząca do 12000 metrów i zasięg lotu 3500 km czyniło z tej maszyny nowoczesny środek transportu lat 70-tych i 80-tych XX wieku.Osłona dziobu kryje antenę radaru.Skrzydło samolotu ( powierzchnia 180 m kw.)posiada klapy przednie(skrzela), cztery sekcje interceptorów (hamulce aerodynamiczne), trójsekcyjne klapy . Centralna część skrzydła (centropłat)do której zamocowane są odejmowalne części skrzydeł zbudowana jest bardzo solidnie , niestety nasza "101" trafiła w brzozę końcówką skrzydła.
Widok na gondole silnikowe, wyjście awaryjne i luk bagażowy.Statecznik pionowy zakończony przestawialnym na czas startu i lądowania stabilizatorem ze sterem wysokości.Podwozie samolotu zaprojektowano dla użytkowania z kiepskich lądowisk, obniżono nacisk na podłoże i zastosowano miękką amortyzację podwozia. Napęd stanowią trzy silniki Kuzniecowa NK-8-2U o maksymalnym ciągu 10500 KG.Silniki były niezawodne lecz niestety paliwożerne i hałaśliwe. W raporcie Portu Lotniczego we Frankfurcie nad Menem z 1992 roku samoloty B-727 i Tu-154 B-2 przekraczają normy hałasu . Modyfikacja samolotu Tu-154M (n.p. nasze rządowe "tutki") posiadała silniki D-30 znacznie cichsze i mniej paliwożerne. Zużycie paliwa wynosi ok. 6-7 ton nafty na godzinę lotu.
W drugiej połowie lat osiemdziesiątych Polskie Linie Lotnicze LOT dzierżawiły od Aerofłotu trzy samoloty Tu-154 B-2, w oparciu o własny personel latający , natomiast obsługę techniczną stanowili Rosjanie. Samoloty były intensywnie eksploatowane (ok. 200 godzin miesięcznie na samolot). Następnie zakupiono wersję Tu-154M w ilości kilkunastu egzemplarzy.Załogę samolotu stanowią I pilot , II pilot,nawigator siedzący po środku i technik pokładowy (w Rosji zwany bordinżynierem)Bogate jest wyposażenie radiowo- nawigacyjne zgrupowane w kompleksie NPK-154 umożliwiające lot w pełni automatyczny po trasie i lądowanie w I kat. ILS..Start samolotu z maksymalną masą 98 t z otwartymi przednimi klapami i klapami ustawionymi na 28 stopni przebiega przy prędkości V= 280 km/h. Wysokość przelotową 10800 metrów samolot osiąga po 22 minutach od wzlotu, zużywając na to 4100 kg paliwa.
W centralnej części ekran radaru.Technik pokładowy siedzi bokiem do kierunku lotu i nadzoruje systemy silnikowe, paliwowe, i inne Pilotowanie "tutki" to praca zespołowa czterech członków załogi, którzy współpracują i kontrolują się wzajemnie co stanowi o bezpieczeństwie lotów. Elektronika i automatyka współczesnych samolotów pozwoliła na redukcję załóg, co nie umniejsza faktu , że doświadczona załoga "tutki" w każdych warunkach bezpiecznie pilotowała samolot.Popielniczka przed wejściem do kabiny pilotów.Część pasażerska z fotelami umieszczonymi w układzie 3 + 3 w ilości 158 (trzyklasowa) lub w wersji ekonomicznej 180 foteli. Fotele wygodne, dużo miejsca na nogi i stosunkowo duże okna o wiele większe niż w B-737 , w którym okno ma wielkość kartki papieru A4 Część kuchenna, czyli królestwo stewek. Mechanizmy otwierania drzwi, od wewnątrz i od zewnątrz. Podsumowując, był to samolot bardzo udany i konstrukcyjnie nowoczesny. Poza tym według mnie i innych niewątpliwie piękny. Szkoda, że w naszym kraju okrył się złą sławą, ale czy samochody winimy za wypadki na drogach? P.S.
Na dzień dzisiejszy(kwiecień 2012 r.) na Świecie zarejestrowanych jest w stanie nadającym się do lotu 13 egzemplarzy Tu-154 B-2. Głównie w lotnictwie wojskowym Rosji(WWS Rosja)