Ił-18 "pod lupą"
Iliuszyn Ił-18W
Węgierskich linii lotniczych MALEV HA-MOA
Pierwszy radziecki turbośmigłowiec z prawdziwego zdarzenia, posiadający odpowiedni udźwig, zasięg i prędkość lotu, który od końca lat 50-tych przez czterdzieści lat dominował w przestrzeni powietrznej ZSRR i krajów Demokracji Ludowej.
Samolot pasażerski wyprodukowany w 1960 roku został w 1980 roku przerobiony na transportowy (cargo) i pozostał w eksploatacji do 1987 roku.
Jest czterosilnikowym turbośmigłowym dolnopłatem średniego zasięgu, jak czytamy w oryginalnej instrukcji jego zasięg wystarcza na pokonanie trasy z Moskwy do Irkucka lub Delhi t.j. do 5000 km z aeronawigacyjnym zapasem paliwa na godzinę lotu. Prędkość podróżna to 625-650 km/h.
Od 1960 r. najliczniej produkowaną wersją samolotu jest wersja Ił-18W. W samolotach tych, poczynając od 51 egzemplarza zastosowano bardziej ekonomiczne silniki (AI-20k), znajdowało się w nich 89-111 miejsc pasażerskich.
Skrzydła proste o rozpiętości 37 metrów i powierzchni 140 metrów kw.zapewniają dobre własności przy dużych i małych prędkościach lotu. Przy zmniejszeniu prędkości lotu do 171-185 km/h (masa samolotu 52-61 t) samolot opuszcza nos i rozpędza się bez skłonności do wchodzenia w korkociąg.
Samolot przy masie 61 t osiąga pułap 9200 metrów.
Start przy tej masie (klapy 15 stopni) następuje przy prędkości 250 km/h po przebyciu 1250 metrów rozbiegu. Lądowanie dla masy samolotu 52 t przy klapach ustawionych na 30 stopni odbywa się przy prędkości 230-235 km/h , dobieg wynosi 1000 metrów.
Zespół napędowy stanowią cztery silniki turbośmigłowe AI-20K o mocy startowej 4000 KM, napędzające poprzez reduktor 4,5 metrowe śmigła o zmiennym skoku i prędkości obrotowej 1075 obr/min(obroty turbiny silnika 12000 obr/min)
Silniki posiadają całkowity resurs równy 12000 godzin pracy. Przelotowe zużycie paliwa (nafta lotnicza) wynosi 2400 kg na godzinę lotu. Samolot na trasie Moskwa- Baku zużywał 6 ton paliwa osiągając cel w trzy godziny, natomiast Ił-62M na tej trasie spalał 16 ton w ciągu 2,2 godziny.
Pojemność zbiorników paliwa umieszczonych w skrzydłach to 23700 litrów(18600 kg).
Koła podwozia głównego mają średnicę 0,93 m (przednie 0,7 m).
W nosie maszyny umieszczono antenę radaru.
Hermetyczna kabina załogi i pasażerów o objętości 240 metrów sześć. utrzymuje ciśnienie odpowiadające wysokości 1500 m n p.m. na wysokości przelotowej 8000 metrów i ciśnienie odpowiadające 2400 metrów n. p. m. na wysokości przelotowej 10000 metrów.
Kabinę załogi zajmują pierwszy i drugi pilot, nawigator i radiooperator.W centralnej części ekran radaru.
Miejsce pracy pierwszego pilota - dowódcy. Mała kierownica na lewo od wolantu służy do sterowania przednim kołem podwozia.
Centralny pulpit(od góry):
czerwone przyciski ustawiania śmigieł w "chorągiewkę", pokrętła trymerów steru wysokości, dźwignie sterowania "gazem" dla silników, pulpit sterowania autopilotem AP-6, pod osłoną z paskami żółto - czerwonymi przyciski wypuszczania podwozia, obok dźwignia awaryjnego hamowania, a z numerem "3" dźwigienka sterowania klapami skrzydłowymi.
Górny pulpit.
Miejsce pracy nawigatora.
Samolot wyposażony jest w autopilota AP-6, urządzenie pilotażowo nawigacyjne Put, radar meteorologiczny Emblema, transponder, radar nawigacyjny DISS i radiodalmierz.
Średnica kadłuba samolotu wynosząca 3,5 m pozwala na umieszczenie foteli w układzie 2+3 lub 3+3 w rzędzie.
Okna mają średnicę 0,4 m , a cztery z nich służą jako wyjścia awaryjne.
Maszyna została w 1980 roku przerobiona na wersję transportową.
Ił-18 w lotnictwie polskim.
PLL LOT użytkował od 1961 roku w sumie 10 samolotów w wersji "W" i "E". Maszyny rozpoczęły loty na liniach zagranicznych(pierwszy lot SP-LSA na trasie Warszawa- Moskwa w dniu 1961.05.24), lądowały także w Dakarze, Karaczi, Bombaju,Irkucku, Teheranie.Początkowo latały z częścią kabiny dostosowaną do klasy I. Podczas kolejnych remontów wszystkie samoloty zostały przerobione z 87- miejscowych na 99- miejscowe, a następnie na 105 - miejscowe. W 1975 r. dwa z nich przerobiono na towarowe(ład. 13500 kg). Ostatni samolot wycofano w 1991 r.Dla wojska zakupiono dwa egzemplarze dla przewozu członków rządu i delegacji wojskowych.
Iliuszyn - 18 był w Polsce samolotem szczęśliwym , nie wydarzyła się żadna katastrofa z jego udziałem.
W lotnictwie ZSRR i Rosji samoloty używane były w latach 1958-2001, niestety nie należały one do najbezpieczniejszych. Wydarzyło się 52 ciężkich lotniczych zdarzeń w tym 28 katastrof(z ofiarami w ludziach), pośród nich 16 to zdarzenia podczas lotu na wysokości przelotowej. Samolot był hałaśliwy wewnątrz i miał spore wibracje. Ale miał też sporo zalet, co spowodowało, że do dzisiaj lata.(Najbliżej od nas na dzień dzisiejszy można przelecieć się Ił-18 w Kiszyniowie - Mołdawia)
Węgierskich linii lotniczych MALEV HA-MOA
Pierwszy radziecki turbośmigłowiec z prawdziwego zdarzenia, posiadający odpowiedni udźwig, zasięg i prędkość lotu, który od końca lat 50-tych przez czterdzieści lat dominował w przestrzeni powietrznej ZSRR i krajów Demokracji Ludowej.
Samolot pasażerski wyprodukowany w 1960 roku został w 1980 roku przerobiony na transportowy (cargo) i pozostał w eksploatacji do 1987 roku.Jest czterosilnikowym turbośmigłowym dolnopłatem średniego zasięgu, jak czytamy w oryginalnej instrukcji jego zasięg wystarcza na pokonanie trasy z Moskwy do Irkucka lub Delhi t.j. do 5000 km z aeronawigacyjnym zapasem paliwa na godzinę lotu. Prędkość podróżna to 625-650 km/h.
Od 1960 r. najliczniej produkowaną wersją samolotu jest wersja Ił-18W. W samolotach tych, poczynając od 51 egzemplarza zastosowano bardziej ekonomiczne silniki (AI-20k), znajdowało się w nich 89-111 miejsc pasażerskich.
Skrzydła proste o rozpiętości 37 metrów i powierzchni 140 metrów kw.zapewniają dobre własności przy dużych i małych prędkościach lotu. Przy zmniejszeniu prędkości lotu do 171-185 km/h (masa samolotu 52-61 t) samolot opuszcza nos i rozpędza się bez skłonności do wchodzenia w korkociąg.
Samolot przy masie 61 t osiąga pułap 9200 metrów.
Start przy tej masie (klapy 15 stopni) następuje przy prędkości 250 km/h po przebyciu 1250 metrów rozbiegu. Lądowanie dla masy samolotu 52 t przy klapach ustawionych na 30 stopni odbywa się przy prędkości 230-235 km/h , dobieg wynosi 1000 metrów.
Zespół napędowy stanowią cztery silniki turbośmigłowe AI-20K o mocy startowej 4000 KM, napędzające poprzez reduktor 4,5 metrowe śmigła o zmiennym skoku i prędkości obrotowej 1075 obr/min(obroty turbiny silnika 12000 obr/min)
Silniki posiadają całkowity resurs równy 12000 godzin pracy. Przelotowe zużycie paliwa (nafta lotnicza) wynosi 2400 kg na godzinę lotu. Samolot na trasie Moskwa- Baku zużywał 6 ton paliwa osiągając cel w trzy godziny, natomiast Ił-62M na tej trasie spalał 16 ton w ciągu 2,2 godziny.
Pojemność zbiorników paliwa umieszczonych w skrzydłach to 23700 litrów(18600 kg).Koła podwozia głównego mają średnicę 0,93 m (przednie 0,7 m).
W nosie maszyny umieszczono antenę radaru.
Hermetyczna kabina załogi i pasażerów o objętości 240 metrów sześć. utrzymuje ciśnienie odpowiadające wysokości 1500 m n p.m. na wysokości przelotowej 8000 metrów i ciśnienie odpowiadające 2400 metrów n. p. m. na wysokości przelotowej 10000 metrów.
Kabinę załogi zajmują pierwszy i drugi pilot, nawigator i radiooperator.W centralnej części ekran radaru.
Miejsce pracy pierwszego pilota - dowódcy. Mała kierownica na lewo od wolantu służy do sterowania przednim kołem podwozia.
Centralny pulpit(od góry):
czerwone przyciski ustawiania śmigieł w "chorągiewkę", pokrętła trymerów steru wysokości, dźwignie sterowania "gazem" dla silników, pulpit sterowania autopilotem AP-6, pod osłoną z paskami żółto - czerwonymi przyciski wypuszczania podwozia, obok dźwignia awaryjnego hamowania, a z numerem "3" dźwigienka sterowania klapami skrzydłowymi.
Górny pulpit.Miejsce pracy nawigatora.
Samolot wyposażony jest w autopilota AP-6, urządzenie pilotażowo nawigacyjne Put, radar meteorologiczny Emblema, transponder, radar nawigacyjny DISS i radiodalmierz.
Średnica kadłuba samolotu wynosząca 3,5 m pozwala na umieszczenie foteli w układzie 2+3 lub 3+3 w rzędzie.
Okna mają średnicę 0,4 m , a cztery z nich służą jako wyjścia awaryjne.
Maszyna została w 1980 roku przerobiona na wersję transportową.
Ił-18 w lotnictwie polskim.
PLL LOT użytkował od 1961 roku w sumie 10 samolotów w wersji "W" i "E". Maszyny rozpoczęły loty na liniach zagranicznych(pierwszy lot SP-LSA na trasie Warszawa- Moskwa w dniu 1961.05.24), lądowały także w Dakarze, Karaczi, Bombaju,Irkucku, Teheranie.Początkowo latały z częścią kabiny dostosowaną do klasy I. Podczas kolejnych remontów wszystkie samoloty zostały przerobione z 87- miejscowych na 99- miejscowe, a następnie na 105 - miejscowe. W 1975 r. dwa z nich przerobiono na towarowe(ład. 13500 kg). Ostatni samolot wycofano w 1991 r.Dla wojska zakupiono dwa egzemplarze dla przewozu członków rządu i delegacji wojskowych.
Iliuszyn - 18 był w Polsce samolotem szczęśliwym , nie wydarzyła się żadna katastrofa z jego udziałem.
W lotnictwie ZSRR i Rosji samoloty używane były w latach 1958-2001, niestety nie należały one do najbezpieczniejszych. Wydarzyło się 52 ciężkich lotniczych zdarzeń w tym 28 katastrof(z ofiarami w ludziach), pośród nich 16 to zdarzenia podczas lotu na wysokości przelotowej. Samolot był hałaśliwy wewnątrz i miał spore wibracje. Ale miał też sporo zalet, co spowodowało, że do dzisiaj lata.(Najbliżej od nas na dzień dzisiejszy można przelecieć się Ił-18 w Kiszyniowie - Mołdawia)